Σε τομείς όπως ο αθλητισμός, τα άτομα με αναπηρία που διακρίνονται διαγωνίζονται ξεχωριστά, στο περιθώριο κάποιων αγώνων (πχ. οι Παραολυμπιακοί), επιβραβεύονται για την προσπάθεια τους και κερδίζουν στιγμιαία τη συμπάθεια του κοινού. Μέχρι εκεί, όμως, γιατί οι επιδόσεις τους δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτές των Ολυμπιονικών. Δεν μας περνάει βέβαια από το μυαλό ότι εμείς, οι αρτιμελείς, δεν θα μπορούσαμε να κολυμπήσουμε ή να τρέξουμε σε χρόνους ενός αθλητή Παραολυμπίαδας. Εννοείται ότι θα τρώγαμε τη σκόνη τους (ή τα απόνερά τους), ειδικά αν δεν αθλούμαστε.
Τι γίνεται όμως όταν βλέπουμε ανθρώπους που όχι μόνο κατάφεραν να ξεπεράσουν τα εμπόδια της αναπηρίας τους αλλά και να θεωρηθούν ισάξιοι των καλύτερων του χώρου τους τελειοποιώντας την τέχνη και την τεχνική τους; Τότε, τα μόνα συναισθήματα που γεννιόνται είναι απέραντος θαυμασμός και συγκίνηση, αυτή η ιδιαίτερα συγκίνηση που προκαλείται στη θέα του κάλλους και του πάθους.
Δείτε αυτό το βίντεο και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Μπορεί κάποιος να έχει ενστάσεις αλλά αυτές μάλλον σχετίζονται με την ποιότητα της χορογραφίας που σε κάποια σημεία θυμίζει κινέζικο τσίρκο. Σίγουρα κάπου-κάπου η χοροραφία αδικεί τους χορευτές.
Η ιστορία της Li Ma και του Xiaowei Zhai
Αυτή χωρίς χέρι, αυτός χωρίς πόδι
(πρόχειρη μετάφραση από τα αγγλικά του κειμένου της σελίδας http://www.flixxy.com/ballet)
Η κοπέλα, η Li Ma, ήταν μια όμορφη υποσχόμενη επαγγελματίας μπαλαρίνα όταν έχασε το δεξί χέρι της σε ένα τροχαίο το 1996. Ήταν μόνο 19 χρονών. Ο όμορφος φίλος της την παράτησε.
Προσπάθησε να αυτοκτονήσει αλλά σώθηκε την τελευταία στιγμή από τους γονείς της. Αυτή η αγάπη της για τους γονείς της είναι που της έδωσε τη δύναμη να ζήσει. Κι έτσι έμαθε να ζει
ανεξάρτητη. Έμαθε πώς να γράφει υπέροχα τα κινέζικα ιδεογράμματα και πώς να κάνει ένα σωρό άλλα πράγματα όπως το να κόβει τα μαλλιά της, να μαγειρεύει και να πλένει τα ρούχα ...
Μερικούς μήνες μετά το ατύχημα άνοιξε το μικρό της βιβλιοπωλείο. Πέντε χρόνια αργότερα, το 2001, κλήθηκε να αγωνιστεί στο 5ο εθνικό πρωτάθλημα για άτομα με αναπηρίες και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Αυτή η επιτυχία της έδωσε τη δύναμη να επιστρέψει στη σκηνή.
Το 2002, ένας όμορφος 20χρονος άνδρας, ο Tao Li, την ερωτεύτηκε τρελά. Όμως εκείνη έφυγε μακριά του, στο Πεκίνο, για να μην πληγωθεί ξανά. Ο Tao την έψαξε παντού παρά τις έντονες αντιδράσεις των γονιών του. Τελικά την εντόπισε να χορεύει σε ένα μπαρ. Έκτοτε δεν ξαναχώρισαν. Το μόνο που τους τσάκισε ήταν όταν έκλεισαν όλα τα θέατρα της Κίνας λόγω της εξάπλωσης του ιού SARS. Το 2004 έγινε ο προσωπικός της μάνατζερ.
Το 2005, η Li συνάντησε τυχαία ένα νεαρό 21 ετών, τον Xiaowei Zhai, που έκανε προπόνηση στην ποδηλασία για να πάρει μέρος στα Special Olympics. Ποτέ δεν είχε χορέψει στη ζωή του. Όταν ήταν 4 χρονών είχε ανέβει σε ένα τρακτέρ από το οποίο έπεσε με συνέπεια να χάσει το αριστερό του πόδι.
Στο νοσοκομείο ο μπαμπάς του του είπε: « Ο γιατρός θα πρέπει να ακρωτηριάσει το πόδι σου. Φοβάσαι; »
Ο μικρός δεν κατάλαβε τι θα άλλαζε και απάντησε όχι. Ο μπαμπάς του συνέχισε:
- Θα αντιμετωπίσεις πολλές δυσκολίες στη ζωή σου. Φοβάσαι;
- Τι γεύση έχουν; Είναι νόστιμες;
Ο μπαμπάς του γέλασε κλαίγοντας:
- Ναι, είναι σαν τις αγαπημένες σου καραμέλες. Μόνο που θα πρέπει να τις τρως μία-μία.
Από τότε απέκτησε μια διάθεση αισιοδοξίας, εκτίμησε τον αθλητισμό και απέκτησε μεγάλη αίσθηση του χιούμορ.
Είχε δοκιμάσει τον εαυτό του σε διάφορα αθλήματα: άλμα επί κοντώ, άλμα εις μήκος, καταδύσεις, κολύμβηση και, τελευταία, ποδηλασία. Ο προπονητής του πίστευε ότι θα κέρδιζε 2 ή 3 χρυσά μετάλλια στους Special Olympics.
Στην αρχή, όταν η Li του ανέφερε το χορό δεν μπόρεσε να καταλάβει πώς αυτός θα μπορούσε να χορέψει. Εκείνη τότε τον προσκάλεσε στην παράσταση Hand in hand (Χέρι με χέρι) όπου χόρεψε με άλλον παρτενέρ. Ο Xiaowei ένιωσε ότι είδε την τέλεια παράσταση χορού και ότι ανακάλυψε την αδελφή ψυχή γι αυτό συμφώνησε να δοκιμάσει. Η Li και ο Tao του φέρθηκαν σαν να ήταν ο μικρότερος αδελφός τους και έμειναν κάτω από την ίδια στέγη για πάνω από ένα χρόνο κατά τον οποίο προπονούνταν εντατικά. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόσες και τι είδους δυσκολίες χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν. Αυτός δεν είχε καμία σχέση με το χορό, αυτή ήταν τελειομανής. Έκαναν εξαντλητικές πρόβες, ατελείωτες ώρες και μέρες μέχρι που στις αρχές του 2007 ξέμειναν από χρήματα. Τον Απρίλιο όμως διαγωνίστηκαν μαζί με 7.000 άλλους χορευτές και αναδείχθηκαν φιναλίστ στον 4ο διαγωνισμό χορού. Είναι η πρώτη φορά που ένα ανάπηρο ζευγάρι συμμετείχε στο διαγωνισμό αυτό. Κέρδισαν το ασημένιο μετάλλιο με την υψηλή βαθμολογία 99,17 αλλά κυρίως κέρδισαν την αγάπη του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου